Depresja to groźna choroba, która może zagrażać życiu. Dotknąć można ona każdego – bez względu na wiek czy płeć. Objawy depresji są dość charakterystyczne, jednak przez wiele osób lekceważone. Często też smutek czy dołek psychiczny wyolbrzymiamy, przypisując sobie depresje. Lekarze przestrzegają, że nie każdy smutek to depresja. Jednak, kiedy objawy są zintensyfikowane, trwają długo oraz znacząco utrudniają normalne funkcjonowanie, należy udać się po pomoc. Zobacz, jak rozpoznać depresję.
Depresja jest zaburzeniem psychicznym, które należy leczyć. Leczenie to powinno być specjalistyczne. Domowymi sposobami nie da się pozbyć depresji, a jedynie wspomóc jej leczenie. O depresji mówimy, kiedy charakterystyczne objawy dołka psychicznego utrzymują się przez dłuższy czas.
Czy każdy smutek to depresja?
Każdego z nas dopada gorszy czas. Powoduje to obniżenie nastroju, smutek, przygnębienie. Często, kiedy złe samopoczucie trwa kilka dni, mówimy, że cierpimy na depresję. Trzeba jednak pamiętać, że depresja to znacznie więcej niż chwilowe uczucie smutki i przygnębienia. Osoby z depresją czują się przytłoczone życiem, niezdolne do działania, apatyczne, pozbawione energii. Depresja od chwilowego smutku odróżnia to, że znacznie zakłóca codzienne życie. Uniemożliwia wykonywanie podstawowych zadań, chodzenie do pracy, jedzenie, spanie, naukę. Uczucia bezsilności, smutku i beznadziei są niezwykle intensywne oraz rzadko ustępują choroby w minimalnym stopniu.
Jakie są objawy depresji?
Depresja to podstępna choroba, która pojawia się nagle, rozwija powoli i niepostrzeżenie. Zazwyczaj jej objawy dostrzega się, dopiero kiedy są bardzo zaawansowane i utrudniają normalne funkcjonowanie. Pierwsze objawy depresji to pojawiające się uczucie bezsensu, bierność, brak zainteresowania dotychczasowym hobby i aktywnością, pragnienie samotności. Człowiek cierpiący na depresję czuje się niezrozumiany przez bliski, nie czerpie radości i staje się obojętny wobec wszystkiego. Depresja może dodawać objawy zarówno w sferę psychicznej, jak i cielesnej. Jako fizyczne objawy depresji wymienia się:
- zaburzenia miesiączkowania,
- bezsenność,
- duża potrzeba snu,
- spadek lub wzrost wagi,
- migreny,
- zmniejszone libido,
- brak apetytu,
- nadmierny apetyt,
- suchość w gardle,
- ciągłe zmęczenie.
Jako psychiczne objawy depresji wskazuje się natomiast:
- ciągłe złe samopoczucie, brak humoru;
- utrata zainteresowań i przeżywania przyjemności;
- większe niż dotychczas zmęczenie;
- zaburzenia uwagi i koncentracji;
- niska samoocena;
- poczucie niskiej wartości;
- czarne i pesymistyczne myśli;
- chęć odebrania sobie życia;
- obniżony apetyt;
- czyny samobójcze;
- problemy ze snem.
Aby lekarz mógł zdiagnozować depresję, objawy muszą utrzymywać się przez dłuższy czas i wystąpić musi ich co najmniej 2 z wymienionej listy. Bardzo często objawy depresji powiązane są z myślami samobójczymi.
Rodzaje i przyczyny depresji
Medycyna wyróżnia kilka rodzajów depresji. To od rodzaju depresji w dużej mierze wynikają przyczyny pojawienia się schorzenia. Najczęściej z depresją borykają się osoby, które przeszły traumę lub trudne sytuację. Czynników wywołujących depresji jest bardzo wiele, mogą wśród nich być m.in. problemy rodzinne, w związku, w pracy itd.
Najczęściej diagnozowane rodzaje depresji to:
- Dystymia – poznaje się ją po obniżonym nastroju, pesymizmie, niskiej samoocenie i problemami z podejmowaniem decyzji; dystymia jest łagodną odmianą depresji; jej leczenie zazwyczaj obejmuje sesje psychoterapii oraz zażywanie leków przeciwdepresyjnych;
- Depresja sezonowa – pojawia się najczęściej jesienią; wywoływana jest brakiem słońca; depresja sezonowa powoduje rozdrażnienie, wzmożony apetyt, senność, brak energii; na depresję sezonową najbardziej narażone są osoby pomiędzy 20 a 30 rokiem życia; leczenie obejmuje fototerapię, zmianę nawyków żywnościowych oraz aktywność fizyczną;
- Depresja poporodowa – pojawia się ona po urodzeniu dziecka; należy pamiętać, że depresja poporodowa to nie to samo co krótkotrwały baby blues; depresja poporodowa wywołuje drażliwość płaczliwość, niepokój, strach, że jest się złą matką; leczenie wymaga sesji z terapeutą oraz wsparcia bliskich;
- Zaburzenia afektywne dwubiegunowe – pojawiają się tu okresy depresji przeplatane z epizodami manii; może to prowadzić do bardzo przykrych konsekwencji, nawet śmierci; chory jest niebezpieczny dla siebie i dla innych; leczenie obejmuje zażywanie silnych leków przeciw psychopatycznych; całość leczenia wspomagana jest terapią.
Leczenie depresji
Leczenie depresji odbywa się na wielu polach. Zazwyczaj terapia musi być wielowątkowa, a samo leczenie nie jest szybkie i łatwe. Może się zdarzyć, że chory z depresją będzie się zmagał przez całe życie, a choroba będzie nawracać po krótszych lub dłuższych okresach remisji. W leczeniu depresji stosuje się zarówno środki farmakologiczne, jak i psychoterapię. Leki na depresje to:
- leki przeciwdepresyjne mające wpływ na stężenie we krwi serotoniny i noradrenaliny;
- nieselektywne inhibitory wychwytu noradrenaliny i serotoniny (trójpierścieniowe lekami przeciwdepresyjne);
- selektywne inhibitory wychwytu noradrenaliny i serotoniny oraz selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny oraz inhibitory monoaminooksydazy.
Efekty leczenia farmaceutycznego widoczne są po kilkutygodniowym stosowaniu. Trzeba jednak uważać bowiem kuracja antydepresantami może powodować uzależnienie. W związku z tym konieczne leczenie farmaceutyczne trzeba łączyć z kuracją u psychologa/psychiatry może ona przybrać postać terapii interpersonalnej, poznawczej lub psychodynamicznej.
